Адзінота. Адліга. Напуста
пражываю гады i дні
i чарнею душой, нібы луста,
наша луста ў чужым aгні.
Безь мяне вырастаюць дочкі,
не са мной мае жонкі сьпяць,
побач только нянавісьць крочыць,
за сьпіною выжлы хрыпяць.
Хто ж там прагне вершыкаў Славы?
Хто ў эфіры мой ловіць крык?
Я пicaў языкамі лавы,
а ў адказ мне — зьмяіны сык?
Што ж, лясы вызваленчай справы
зноў нашчадкам з нуля уздымаць.
Рыштаваньнямі, як аправай,
хай спрабуюць наш край абняць.
Там, у будучыні, магчыма,
белым днём народзіцца ён,
беларускі гэрой-мужчына
зь пераможным словам “Рубон!”
2003
|
|
